سیر تحول مذاکرات گروه 1+5 با ایران از آغاز تا حال

ساخت وبلاگ

سیر تحول مذاکرات گروه 1+5 با ایران از آغاز تا حال

اشاره

کارکردهای گروه 1+5


مذاکرات «ژنو1» (سال 2007 میلادی)


مذاکرات «ژنو2» (2008)


مذاکرات «ژنو3» (2010)

سیر تحول مذاکرات گروه 1+5 با ایران از آغاز تا حال

اشاره

آنچه که امروز از آن با نام گروه 1+5 یاد می شود شامل پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد یعنی ایالات متحده آمریکا، روسیه، چین، بریتانیا و فرانسه به علاوه آلمان می باشد. هدف این گروه از همان ابتدای شکل گیری اش اساساً هماهنگ کردن واکنش جهانی نسبت به برنامه هسته‌ای ایران بوده است.


فلسفه وجودی گروه 1+5

علت اصلی تشکیل گروه 1+5، ارجاع پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد در سال 2006 میلادی بوده است. بعد از اینکه جمهوری اسلامی تأسیسات هسته ای اصفهان را در سال 2005 و نطنز را در سال 2006 از حالت تعلیق خارج ساخت در واقع کشورهای اروپایی به همراه آمریکا برخلاف توافقاتی که قبلاً با ایران کرده بودند تصمیم گرفتند پرونده هسته ای جمهوری اسلامی را به شورای امنیت ارجاع دهند.

بر مبنای توافق قبلی که «توافقنامه پاریس» نام داشت و در نوامبر سال 2004 میلادی با ایران منعقد شده بود جمهوری اسلامی حق داشت فعالیت های هسته ای خود را به عنوان یک امر «داوطلبانه» بدون هیچ نوع «الزام حقوقی» و صرفاً به قصد «اعتمادسازی» هر موقع که تشخیص داد به حالت تعلیق در آورد. بنابراین دلیلی نداشت ایران که به خاطر برخورداری از یک حق «داوطلبانه» تأسیسات هسته ای «اصفهان» و «نطنز» را که از حالت تعلیق خارج ساخته است پرونده هسته ای اش با اتهام واهی «ناقض صلح و امنیت بین المللی» به شورای امنیت ارجاع شود ضمن اینکه فرآیند حقوقی لازم(انحراف در برنامه هسته ای یا گزارش بازرسان آژانس مبنی بر وجود انحراف در فعالیت های هسته) برای این ارجاع هم هیچ وقت طی نشد زیرا که اصلاً انحرافی وجود داشت که طی شود.

کارکردهای گروه 1+5

کاردکرد اول گروه 1+5 را در قبال ایران به این صورت می توان بیان داشت؛ بعد از اینکه پرونده هسته ای جمهوری اسلامی به شورای امنیت گسیل شد کشورهای غربی برای اینکه هماهنگی بیشتری برای اقدام علیه ایران در شورای امنیت داشته باشند سعی کردند در مجموع کشورهای «متنفذ» در شورای امنیت را دور هم جمع کنند و تصمیمات را خارج از شورا بگیرند تا داخل شورا مخالف عمده ای در خصوص تصمیماتی که آن ها اتخاذ می کنند وجود نداشته باشد. پس اولین کارکرد گروه 1+5 در واقع «ایفای نقش یک شورای امنیت کوچک» خارج از چهارچوب سازمان ملل درباره ایران است. به این معنا که بحث ها و گفتگوها خارج از شورا و در چهارچوب این گروه پخت و پز و سپس برای اتخاذ تصمیم نهایی به شورای امنیت ارجاع شود.

کارکرد دوم گروه 1+5 «ایجاد یک مکانیسم مذاکراتی با ایران» بود. یعنی بعد از اینکه پرونده به شورای امنیت رفت دیگر مکانیسم قبلی یعنی مکانیسم «تروئیکای» اروپایی متشکل از سه کشور «آلمان، فرانسه و انگلیس» که از سال 2003 تا 2006 مسؤل انجام مذاکرات با ایران بودند در واقع دیگر جوابگو نبود. آنها نمی توانستند پرونده ای را که در شورای امنیت قرار دارد در واقع مدیریت کنند بنابراین تصمیم گرفته شد یک مکانیسم مذاکراتی جدید با ایران شروع شود، اگرچه چنانکه مذاکرات ایران با گروه 1+5 تا سال 2007 رخ نداد. یعنی به دلیل ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت و به خاطر اینکه غربی ها تصور می کردند در اثر صدور قطعنامه های متوالی علیه ایران قادر خواهند بود موضع ایران را تغییر دهند، حدود یک سال مذاکرات با ایران متوقف شد. از آن پس وقتی مذاکرات با ایران شروع گردید در چهار چوب گروه 1+5 شروع شد و چهارچوب مذاکرات با سه کشور اروپایی کنار گذاشته شد.

کارکرد سوم گروه 1+5 که ویژگی بارز این گروه نیز بوده است و بویژه توسط آمریکا که به بوق و کرنا می زدند و در واقع توسط آن ها تعبیه شده بود نشان دادن این امر و تلقین این موضوع در افکار عمومی جهانی بود که درباره پرونده هسته ای ایران نوعی «اجماع بین المللی بین قدرت های بزرگ جهان» وجود دارد.

در واقع آمریکا می خواست ایران را به زعم خودش از این موضوع بترساند که برای مقابله با فعالیت های مسالمت آمیز هسته ای اش از پشتوانه بین المللی برخوردار است که در صورت عدول از تصمیمات این گروه با انزوای بین المللی از جانب قدرت های بزرگ روبرو خواهد شد!

اما بطور کلی مذاکرات میان ایران و گروه 1+5 در قالب چهار دوره مجزا و متوالی صورت گرفته است که این دوره ها عبارتند از: مذاکرات ژنو 1، مذاکرات ژنو 2، مذاکرات ژنو3 و مذاکرات استانبول که در حال حاضر نیز مذاکرات دور پنجم مطرح است که هنوز مکان و زمان دقیق آن از جانب طرفین مذاکره کننده مشخص نشده است. که در ادامه به بررسی جداگانه مذاکرات چهارگانه بصورت مختصر و مفید پرداخت می شود.


مذاکرات «ژنو1» (سال 2007 میلادی)

29 تیر ماه سال 1387 زمان آغاز نخستین دور از مذاکرات ایران با گروه 1+5 تلقی می شود که از آن تحت عنوان مذاکرات «ژنو1» یاد می گردد. این مذاکرات با حضور سعید جلیلی دبیر شورای عالی امنیت ملی به عنوان مذاکره‌کننده ارشد ‌ایران با خاویر سولانا رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا و نماینده تام الاختیار گروه کشورهای 1+5 در پشت میز مذاکره با کشورهای مذکور در ژنو سوئیس آغاز شد.‌

این مذاکرات پس از اینکه ایران و گروه 1+5 در اردیبهشت و خرداد 1387 بسته های پیشنهادی را میان خود رد و بدل کرده بودند انجام گردید. گفتگوهای انجام یافته در ژنو در 2007 میلادی از جنبه نفس وجودی آن هم برای ‌ایران و هم برای کشورهای 1+5 حائز اهمیت بود، اما حضور ویلیام برنز، نفر سوم وزارت خارجه آمریکا در جریان ‌این مذاکرات، آن هم در آخرین ماه‌های کاری دولت نو محافظه‌کار جورج‌بوش پسر، اهمیت‌ این مذاکرات را دو چندان کرد.

اصلی ترین دلیل انجام مذاکرات «ژنو1» که پیشنهاد دهنده آن هم نه ایران بلکه خود غربی ها بودند نتیجه ای بود که غربی ها نسبت به فرآیند فعالیت های هسته ای ایران گرفته بودند. در واقع غربی ها دریافته بودند که حتی توسل به مکانیسم شورای امنیت و صدور قطعنامه متعدد نیز مانع تعلیق فعالیت های هسته ای ایران نخواهد شد همچنانکه در سال 2007 غربی تصور می کردند که با صدور قطعنامه های پی در پی مانع ادامه فعالیت های ایران خواهند شد و چون این کار با وجود توقف حدود یک سال مذاکرات با ایران محقق نیافت بنابراین در ابتدای کار که تعلیق برنامه های هسته ای را به عنوان یک پیش شرط برای شروع مذاکرات مطرح کرده بودند از آن صرف نظر نموده و با حذف «تعلیق به عنوان پیش شرط انجام گفتگوها» وارد مذاکره با ایران شدند.

پس از مذاکرات «ژنو1»، طرفین ‌این مذاکرات را مثبت ارزیابی کرده و نسبت به حصول نتایج رضایت بخش از متن مذاکرات انجام یافته اظهار امیدواری کردند.


مذاکرات «ژنو2» (2008)

در 10 مهر 1388 دور دوم مذاکرات بین ایران و گروه 1+5 تحت عنوان مذاکرات «ژنو2» برگزار شد. این مذاکرات در دو نشست جداگانه صبح و بعد از ظهر در ویلایی باستانی متعلق به قرن هجده میلادی در روستای «گنتاد» نزدیکی ژنو سوئیس میان سعید جلیلی به نمایندگی از ایران با خاویر سولانا رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا و به نمایندگی از گروه 1+5 انجام یافت و نهایتاً طرفین توافق کردند که دور بعدی مذاکرات تا پایان اکتبر همان سال برگزار شود.

در گفتگوهای «ژنو2» جمهوری اسلامی صراحتاً اعلام نمود که تحت هیچ شرایطی از حقوق حقه خود که همان استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای و استمرار مسالمت آمیز فعالیت های هسته ای می باشد منصرف و خودداری نخواهد نمود.

انجام مذاکرات مبتنی بر موضوعات گسترده تر و جهانی، لزوم خلع سلاح کامل جهانی با تشریح تفصیلی چهارچوب بسته پیشنهادی جمهوری اسلامی ایران در زمینه های اقتصادی، بین المللی و سیاسی- امنیتی و همچنین پیش بینی مکانیسم های لازم جهت انجام خلع سلاح جهانی از جمله پیشنهادات ایران به گروه 1+5 در این دور از مذاکرات بود.

کریستینا گالاش سخنگوی خاویر سولانا رئیس وقت سیاست خارجی اتحادیه اروپا در آن زمان گفتگوهای میان ایران و 6 کشور عضو 1+5 را در فضایی «صمیمانه و جدی» ارزیابی کرد.


مذاکرات «ژنو3» (2010)

مذاکرات «ژنو3» بدلیل اینکه با گذشت 14 ماه توقف در انجام مذاکرات بین طرفین برگزار شد از اهمیت بسزایی برخوردار بود. پس از 14 ماه تأخیر در انجام مذاکرات بالاخره دور سوم گفتگوهای بین ایران و گروه 1+5 در 15 و 16 آذر 1389 در ژنو ادامه یافت. مذاکرات «ژنو3» که پس از یک سال عدم گفتگو بین ایران و گروه 1+5 انجام شد، ظرف این یک سال کشورهای اروپایی و آمریکا اقدامات زیادی را علیه ایران انجام دادند که آن اقدامات موجب بد‌بینی و افزایش فاصله بین ایران و کشورهای 1+5 شد.

در این مدت شورای امنیت سازمان ملل با تلاش آمریکا و کشورهای اروپایی «قطعنامه 1929» را علیه جمهوری اسلامی به تصویب رساند و از طرف دیگر علاوه بر تحریم‌هایی که دراین قطعنامه پیش‌بینی شده بود تحریم‌های جداگانه را علیه ایران وضع و تلاش کردند کشورهای دیگر را علیه ایران همسو کنند به طوری که در فاصله یک سال گذشته فشارها علیه ایران افزایش پیدا کرد.

ارزیابی محافل غربی این بود که این مذاکرات نیز به مانند مذاکرات «ژنو2» دستور کار مشخص و قابل توافقی میان دو طرف مذاکرات نداشت چرا که از یک سو طرف ایرانی «اصل» بررسی موضوع هسته ای ایران را رد می کرد و موضوع مذاکرات را «مسائل جهانی» می دانست یا اینکه به صراحت اعلام می کرد که حقوق هسته ای ایران نه «موضوع» مذاکره که «پیش فرض» مذاکره است و این یعنی اینکه ایران تنها برای امتیازگیری به مذاکرات آمده است و بس.

ولی برداشت واقع بینانه این است که این مذاکرات برخلاف صحبت های دو طرف و تحلیل های ارائه شده، دارای دستور کار «مشخص و معینی» بود که هر دو از آن مطلع و درباره آن هماهنگی های لازم را برقرار کرده بودند اما از رسانه ای کردن آن خودداری می کردند. این همان حالتی بود که در مذاکرات «ژنو2» نیز اتفاق افتاده بود. هر دو طرف قبل از ورود به این مذاکرات صحبت های بسیار متفاوتی داشتند و کار به آن جا رسیده بود که حتی بررسی پرونده هسته ای ایران نیز تکذیب می شد اما از آن سو به یکباره با طرح موضوع مبادله اورانیوم کم غنی شده ایران با سوخت هسته ای و جالب تر از آن توافق ابتدایی دو طرف به یکباره محاسبات ذهنی تحلیلگران غربی به هم می ریزد.

بنابراین در مذاکرات «ژنو3» غربی ها با اینکه فقط با دستور کار شکلی وارد مذاکرات شده بودند اما ایران توانست یک موضوع محتوایی مهم در مورد دستور کار مذاکرات آتی را به آنها تحمیل کند. توافق نهایی جلسه که توسط خانم اشتون جمع بندی شد این بود که دستور کار جلسه بعدی «یافتن نقاط مشترک» و «گفت وگو برای همکاری حول نقاط مشترک» خواهد بود و این دقیقاً چیزی بود که قبل از مذاکرات توسط ایران اعلام شده بود.

مذاکرات «ژنو3» علاوه بر اینکه یک پیروزی دیپلماتیک برای ایران بود، یک پیروزی رسانه‌ای هم محسوب می شد. عملیات رسانه ای انجام شده از جانب ایران در این دور از مذاکرات، یک عملیات بسیار موفق و با در دست داشتن ابتکار عمل و از موضع فعالانه بود که می توان آن را یک نمونه قابل توجه از پیروزی ایران در «جنگ نرم» به حساب آورد. رسانه های غربی در طول مدت مذاکرات کاملا منفعل بودند و در موارد متعدد به بازنشر تولیدات رسانه های ایران پرداختند.

ایران در گفتگوهای «ژنو3» موفق شد اولاً به افکار عمومی جهانی نشان دهد که 1+5 و تروریست‌ها در جنایت علیه دانشمندان ایرانی هم دست بوده اند و عملاً تقسیم کاری میان آژانس، شورای امنیت و تروریست ها وجود داشت، ثانیاً به محاکمه جدی 1+5 در این باره پرداخت و ثالثاً توانست 1+5 را وادار به عذرخواهی در این مورد نمایند.

همچنین ایران در گفتگوهای «ژنو3» ثابت کرد راهبرد دو مسیره غرب مبنی بر فشار- مذاکره، شکست خورده و ناکارآمد است و تحریم ها نه تنها خللی در اراده ملت ایران نداشته بلکه آن را در پیمودن راه پیشرفت و تعالی مصمم تر کرده است. علاوه بر اینها بر مبنای تعهدی که 1+5 داده بحث درباره حقوق هسته‌ای ایران به هیچ وجه در دستور کار هیچ مذاکره‌ای در آینده نخواهد بود. و این دستاورد بزرگ جمهوری اسلامی ایران در طی این مذاکرات بوده است.

جمهوری اسلامی در این دور از مذاکرات با اقتدار به جهانیان نشان داد که حقوق حقه آن نه تنها موضوع مذاکره با هیچ کس و هیچ گروهی نیست بلکه هرگز این حقوق مسلم خود را وجه المصالحه مذاکره با دیگران نیز قرار نخواهد داد.

مذاکرات «استانبول» (2011)

اول دو دوم بهمن 1389 (ژانویه 2011) تاریخ شروع مذاکرات ایران با گروه 1+5 بود که در استانبول ترکیه آغاز شد. این مذاکرات با دستور کار«گفتگو برای همکاری» از جانب ایران و گروه 1+5 شروع گردید.

گفتگوی دو طرف درباره مسائل مشترک براساس توافق حاصل شده در مذاکرات پیشین در ژنو موضع ایران در انجام این دور از مذاکرات بود. در مذاکرات استانبول جمهوری اسلامی یکسری پیشنهادات مشخص راجع به موضوع همکاری حول نقاط مشترک به گروه 1+5 ارائه داد که از جانب کشورهای عضو این گروه مورد استقبال قرار گرفت.

در نشست استانبول ایران قبلاً اعلام کرده بود که هیچ مذاکره‌ای درخصوص ممانعت از پیشرفت روند دستیابی به دانش هسته‌ای و هسته‌ای شدن را نخواهد پذیرفت، چراکه ایران از این مرحله عبور کرده است.

جمهوری اسلامی ایران در مذاکرات استانبول ابتکاری جدی عرضه کرد که از غرب می‌خواست غنی‌سازی در ایران را بپذیرد و تحریم‌ها را به حال تعلیق دربیاورد تا متقابلاً مذاکراتی مفصل درباره نقاط مشترک همکاری آغاز شود، اما طرف غربی در این مذاکرات صرفاً روی یک فرمول بازنگری شده از مکانیسم مبادله تأکید داشت و نتیجه آن شد که برخی افراد خصوصاً در غرب این نشست را شکست خورده ارزیابی کردند.

با وجود اینکه برخی رسانه های غربی از جمله «بی بی سی» و «دویچه وله» صدای رژیم صهیونیستی و صدای آمریکا این مذاکرات را بی نتیجه و غیرسازنده دانستند ولی منابع آگه از ترکیه آن را خوب، مثبت و سازنده توصیف کرده بودند. بخصوص اینکه کاترین اشتون رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا به نمایندگی از جانب کشورهای گروه 1+5 پذیرفت که مذاکرات برای یافتن نقاط مشترک ادامه داشته باشد.


دور جدید مذاکرات

با گذشت یک سال از مذاکرات استانبول و با وجود افزایش اعمال تحریم ها بر ایران و فشار بر آن و همچنین انتشار گزارش «یوکیا آمانو» و متهم ساختن جمهوری اسلامی به فعالیت های مخفیانه جهت ساخت تسلیحات هسته ای و پس از شکست مذاکرات ایران و گروه 1+5 در سال گذشته در استانبول ترکیه،‌ از چند ماه پیش با نامه خانم اشتون به آقای جلیلی مجدداً بحث از سرگیری مذاکرات ایران و غرب مطرح شد که با پاسخ آقای جلیلی و اعلام آمادگی ایران برای ادامه گفتگوهای هسته‌ای با گروه ۱+۵ این بحث وارد مرحله تازه ای گردید.

کاترین اشتون مسؤل سیاست خارجی اتحادیه اروپا در نامه‌ای به سعید جلیلی دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران برای ادامه گفتگوها اعلام آمادگی کرد. وی در نامه اش به جلیلی تصریح کرده بود اگر ایران بدون پیش شرط و با عزمی جدی قصد مذاکره داشته باشد، قدرت‌های جهانی حاضر به گفتگو هستند. با این حال اشتون در نامه خود تأکید کرده بود که مذاکرات نباید تکرار حرف‌های استانبول باشد.

همانطور که انتظار می رفت این درخواست اشتون از سوی ایران بی‌پاسخ نماند و سعید جلیلی دبیر شورای عالی امنیت ملی نیز در نامه‌ای در پاسخ به کاترین اشتون، از بازگشت به گفتگو حول «نقاط مشترک» استقبال کرد و به این ترتیب بحث بازگشت مجدد به گفتگوها جان تازه‌ای گرفت.

هم‌اینک در حالی که رایزنی دیپلماتیک پیرامون زمان و مکان گفتگوها ادامه دارد، آنچه که در این میان مطرح است محور گفتگوهاست. ایران معتقد است که گفتگوهای آتی باید حول موضوعات گوناگون انجام یابد و موضوع فعالیت های هسته ای هم فقط بخشی از موضوعات را تشکیل دهد نه همه آن را.

در دور اول مذاکرات پنجم بین ایران و گروه 1+5 توافقاتی بدین شرح حصول شد که باید مبنای دور دوم مذاکرات قرار می گرفت. در واقع قبل از نشست دوم در تهران، مذاکراتی میان تیم ایرانی و آژانس در وین (در تاریخ های 26-28 بهمن 1390) صورت گرفته که مهمترین موضوعات مورد توافق میان ایران و آژانس در این مذاکرات چنین برشمرده شده است: اتخاذرویکرد موضوع به موضوع در مذاکرات هسته ای از جانب آژانس، اعاده و تحویل اصل اسناد مورد ادعا به ایران از سوی آژانس و نیز آژانس پذیرفته بود که سؤال های خود را در دیدار دوم در تهران به ایران ارائه کند ولی درخواست بازدید از پارچین را تا بعد از نشست شورای حکام درماه مارس به تعویق بیندارد.

با این وجود نمایندگی ایران در وین طی انتشار بیانیه ای اعلام داشته است که آژانس نتوانست در دور دوم مذاکرات در تهران به تعهد خود پایبند بماند و بنا به دستور مستقیم آمانو مجدداً خواستار دسترسی به پارچین شده است.

همچنین ایران در این بیانیه تأکید کرده است به شرط اینکه آژانس همه مسائل مربوط به پارچین را تجمیع کند و مدالیته مورد توافق قرار بگیرد، فقط یک بار دیگر اجازه دسترسی به پارچین را خواهد داد. این بیانیه همچنین اعلام کرده است تیم آژانس بر خلاف آنچه وعده داده بود و تحت فشار مدیرکل در دیدار دوم در تهران، نه سؤال های مربوط به موضوع اول را به طور کامل به ایران ارائه کرد و سندی تحویل ایران داد.

مواضع ایران که در این بیانیه منتشر شده است تا به امروز حکایت از آن دارد که آمانو حداکثر اخلال را در مذاکرات تیم آژانس با ایران انجام داده است.

جمع بندی

مذاکرات متعددی که از سال 2007 در چهارچوب مذاکرات ژنو1، 2، 3 و مذاکرات استانبول و مذاکرات کنونی بین ایران و گروه 1+5 انجام یافته و در حال انجام است و دور جدید مذاکرات نیز در حال حاضر در حال انجام است از همان ابتدای شروع مذاکرات در سال 2007 نکات مهمی را در بر دارد.

محققاً در هر مذاکره‌ای طرفین مذاکره کننده به دنبال این هستند که در مذاکره حداکثر بهره‌برداری را به نفع خود برسانند و این مسئله کاملاً طبیعی است و طبیعتاً سیاستی که کشورهای 1+5 از همان ابتدا در خصوص ایران به کار می برند بویژه در خصوص مسئله هسته‌ای، هم اعمال فشار و هم دعوت به مذاکره است. تا با این دو روش بتواند به اهداف خود برسند.

ایران همواره خواهان این بوده است که مذاکرات طرفین باید در چهارچوب موضوعات گسترده جهانی انجام شود و صرفاً به مباحث پرونده هسته ای ایران منتهی نشود ولی غرب همیشه از این مسئله طفره رفته و درصدد مدیریت و سازماندهی مذاکرات بگونه ای بوده است که تنها و حداقل با اولویت اساسی درباره فعالیت های هسته ای انجام یابد

.

به هر حال تمام تلاش کشورهای 1+5 در سال های گذشته این بوده است که از طریق مذاکره بتوانند به اهدافی که در سر دارند دسترسی پیدا کنند. هدف آنها به این شکل بوده است که ایران در حوزه فعالیت‌های هسته‌ای محدوده معینی را رعایت و به تلاش نامحدود خود ادامه ندهد.

جمهوری اسلامی نیز همواره خواسته پاسخ شفاف و عملی غرب به این پرسش اساسی را دریافت کند که چگونه کشور آمریکا و کشورهای 1+5 که خودشان دارای بیشترین تعداد بمب هسته‌ای هستند ولی در مورد فعالیت هسته‌ای صلح آمیز ایران آن ها باید مجوز صادر کنند. این در حالی است که ایران کشور مستقلی است و طبق قوانین بین‌الملل حق دارد به فعالیت‌های هسته‌ای صلح‌آمیز خود ادامه دهد و در همه حوزه‌هایی که براساس مقررات NPT مجاز هست، وارد عمل شود.

فرمانده گردان سوم امام حسین (ع)...
ما را در سایت فرمانده گردان سوم امام حسین (ع) دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : شاهد litifrasti بازدید : 1896 تاريخ : دوشنبه 18 ارديبهشت 1391 ساعت: 0:23

خبرنامه